Ati ynë që je në Qiell,
preh e përqeshjes kurrë skam rënë.
Sytë e mi veshur me një tis të hollë ironie janë.
Ati ynë që je në Qiell:
shiko birin tënd që , në tokë, është At...
dhe në tokë, s’mbrohet më...
po ta pyesësh, të përgjigjet.
Është llafazan. Si ata që sapo kanë pësuar
një fatkeqësi dhe janë mësuar me fatkeqësi.
madje, ka nevojë të flasë:
aq shumë, sa të flet edhe kur nuk e pyet.
Sa i kotë formimi i mirë!
Kurrë skam qenë i pasjellshëm qoftë e një herë në jetën time.
Kisha një qëndrim të patrazuar nga gjërat, dija e të heshtja.
Për t'u mbrojtur, pas ironisë, kisha heshtjen.

Ati ynë që je në Qiell:
u bëra At, dhe grija e pemëve
vyshkur, e pa fruta,
grija e eklipseve, me tënden dorë më ka mbrojtur.

Më mbrojti nga skandali, nga dhënia si për kafshatë
të tjerëve e fuqisë sime të humbur.
Se, o Zot, kurrë s’kam hedhur as hijen më të vogël të një skandali.
Qesh i mbrojtur nga pasuria ime dhe përvoja
e të pasurit, që më bënte, pra,
ironik, i heshtur e në fund i paprekshëm si ati im.
Tani ti më ke braktisur.
Ah, ah, e di mirë ç'kam ëndërruar
atë pasdite të mallkuar! Të kam ëndërruar Ty.
Ja përse mu përmbys jeta.

Dhe pra, meqë të kam Ty,
për çfarë të më duhet frika nga përqeshja?
Sytë e mi janë shndërruar në dy dritëza qesharake e lakuriqe,
që ndriçojnë shkretëtirën dhe mjerimin tim.
Ati ynë që je në Qiell!
Ç'të bëj me formimin tim të mirë?
Do të fjalosem me ty si një plakë, apo punëtor
i gjorë që vjen nga fshati, mbetur thuajse lakuriq
nga vetëdija për katër paret e fituara
e që ja jep përnjëherë së shoqes-duke mbetur pa një kacidhe,
si një djalosh, pavarësisht thinjave 
dhe pantallonave gri e të lëshuara të një plaku…

Do të fjalosem pa pikë turpi
si më të thjeshtët njerëz, që Ty të janë aq të dashur.
A je i kënaqur? Të rrëfej dhimbjen time;
duke pritur përgjigjen tënde
siç pret e urta mace e mjerë
nën tryezë, copat e mbetura: Të shoh, të shoh ngultas,
si një fëmijë i hutur, pa dinjitet mbetur.

Eh, eh, emri i papërlyer!
Ati ynë që je në Qiell,
ç'të bëj me emrin e papërlyer dhe fatin
–që dukej një me trupin dhe karakterin tim–
që për asnjë arsye në botë të mos flasin për mua?
Ç'më duhet kjo figurë
kaq mirë e mbrojtur nga papriturat?

Përktheu nga orgjinali: e.g

Titulli në orgjinal: Affabulazione-Pier Paolo Pasolini (Einaudi, 1997)