Alejandra Pizarnik (1936-1972) ishte një poete argjentinase. Ajo konsiderohet si një prej zërave më të pazakonta të letërsisë latinoamerikane, me një lirizëm të fuqishëm poetik. Disa nga poezitë e sjella më poshtë janë shkëputur nga libri Los trabajos y las noches. Për të lexuar disa prej këtyre poezive në origjinal, mund të klikohet këtu.

Mërgim

për Raúl Gustavo Aguirre

Ç'është kjo mani për ta pandehur veten engjëll
pa moshë,
pa vdekjen ku të rroj,
pa mëshirë për emrin tim
pa eshtrat e mia që qajnë teksa enden.

E kush s'ka një dashuri?
Kush s'gëzon mes lulëkuqeve?
Kush s'ka një zjarr, një vdekje,
një frikë, diçka të tmerrshme,
qoftë edhe me pendë,
qoftë edhe me buzëqeshje?

Përçartje e terrët të duash një hije.
Hija nuk vdes.
Dhe dashuria ime
veç përqafon ç'fluturon
si llava e skëterrës:
një shtëpizë e pazëshme,
fantazma në ngritje të ëmbël,
priftërinj prej shkume,
dhe mbi të gjitha engjëj,
engjëj të bukur si thika
që ngrihen natën
dhe shembin shpresën.

Kush çelet

Kur më sheh,
sytë e mi janë çelësa,
muri ka sekrete,
frika ime fjalë, poezi.
Veç ti e bën kujtesën time
një udhëtare të magjepsur,
një zjarr të pashueshëm.

Takim

Dikush hyn në heshtje dhe më braktis.
Tani vetmia nuk është e vetme.
Ti flet si nata.
Ndihesh si etja.

Harresa

Në bregun tjetër të natës
dashuria është e mundshme

-Merrmë-

Merrmë mes lëndëve të ëmbla
që vdesin përditë në kujtesën tënde.

Shqip: Evi Xhaja